środa, 4 czerwca 2014

Nie jest łatwo być mną

Jednego dnia potrafię płakać przez pół godziny z byle powodu na podłodze w łazience, albo schowana w ciemnościach mojej "garderoby". Dobijam się mówiąc sobie niemiłe rzeczy o tym jak bardzo niepotrzebna jestem. Wypominam sobie, ile sobie odebrałam, ile straciłam, ile rzeczy popsułam w swoim życiu, kończąc na pretensjach do siebie o stan mojego ciała, wagę, centymetry, jedzenie, którego czasem nie umiem sobie odmówić. Wniosek jest prosty - jestem beznadziejna.
A potem idę sobie do pracy, którą nota bene znalazłam, spędzam tam 6-7h i wracam do domu cała w skowronkach. Spotykam się tam z tak miłymi opiniami na mój temat, że przez chwilę nawet jestem w stanie w to uwierzyć. Powtarzam sobie te słowa znów i znów, i znów. Zaskakuje mnie i poniekąd cieszy to, że zostałam dobrze odebrana. Czuję się z tym tak dobrze, że z czasem przychodzą myśli: Boże, ale ty to przeżywasz, żałosna jesteś, przecież jesteś absolutnie nikim, więc jak możesz liczyć, że ktoś Cię polubi? I pojawia się konflikt, wątpliwości. A może mówią tak, bo tak wypada? bo to łatwo powiedzieć? bo (trylion różnych powodów)? A może to tylko taka kokieteria? A może to puste słowa bez pokrycia, zupełnie mijające się z prawdziwymi odczuciami?
I kółeczko się zamyka. Trafiam na podłogę, biorę rolkę papieru i wylewam w nią litry łez. Mogę ten schemat powtarzać chyba bez końca. Nie umiem przyjąć do siebie, że może faktycznie coś znaczę, że może faktycznie jestem kimś, kimś, kogo można lubić, z kim chciałoby się spotkać, porozmawiać. Nie, nie umiem.
Nie jest łatwo żyć z takim podejściem. Wieczorem odtwarzam sobie cały dzień, po kolei każdą chwilę i znajduję kolejne momenty, w których mogłam zachować się inaczej, powiedzieć coś innego, cokolwiek powiedzieć, może to sprawiłoby, że ktoś by lepiej o mnie pomyślał. Uważam, że sprawiam beznadziejne wrażenie. Ani fajnej aparycji nie mam, ani wypowiedzieć się ładnie nie umiem, bo zżerają mnie nerwy i się jąkam, zapominam słów, mówię niewyraźnie, głupkowato się uśmiecham, w ogóle coś ze mną nie tak.
Stałam się w ciągu ostatnich lat bardzo skomplikowanym tworem, pogmatwanym i poplątanym, pociętym i źle pozszywanym, a potem jeszcze przeżutym, wyplutym i zdeptanym.Oj, chyba nie jest ze mną dobrze...

wtorek, 27 maja 2014

Depresyjnie

Jeszcze rok temu byłam w zupełnie innym miejscu w swoim życiu. Właśnie przygotowywałam się do wyjścia do domu po czteromiesięcznym pobycie w szpitalu. Miałam plany, ambicje i mnóstwo nadziei. Czułam się coraz bardziej szczęśliwa, pewna siebie i było ze mną coraz lepiej. Więcej się uśmiechałam, rozmawiałam, po prostu żyłam. To było bardzo złudne, okropnie złudne. Czasem aż się dziwię, że mogłam być taka naiwna. Jak można być tak głupim, żeby uwierzyć, że już na pewno będzie lepiej? Przecież ta ścieżka nigdy nie była prosta, ani łatwa, ani przyjemna, więc dlaczego miałaby być właśnie wtedy?
Ważyłam po wyjściu jakieś 45kg. Czułam się z tym swobodnie. Zaczęłam pozwalać sobie na więcej, sięgałam sporadycznie po słodycze, których odmawiałam sobie przez kilka lat, zasmakowałam w lodach, czasem robiłyśmy sobie z mamą i siostrą wieczory w łóżku, z filmem i  pudełkiem tych pyszności. Było tak fajnie. Waga nie drgnęła.
Lubię obwiniać innych o to, że nie powstrzymywali mnie przed jedzeniem zapewniając mnie podświadomie, że i tak wyglądam dobrze. Nikt nigdy nie powiedział mi "stop" mimo, że z tygodnia na tydzień było mnie coraz więcej. Przestałam mieścić się w jedne spodnie, potem kolejne i kolejne. Bluzki stały się ciasne, małe i źle na mnie leżały. Zaczęłam mocno się ograniczać, liczyć kalorie, ograniczać się do 1000-1200. Ćwiczyłam, czasem dosyć intensywnie, ale motywacji starczało mi tylko na chwilę, bo efektów nie było. Szukałam przyczyn w zaburzeniach hormonalnych, brałam tabletki na wywołanie okresu, może miałam za małą dawkę hormonów tarczycy. Jednak z nimi było wszystko w porządku. Oznaczało to, że po prostu okropnie się zapuściłam. Waga w końcu wskazała 60kg.
Mój organizm, moje ciało stwierdziło, że nie pozwoli mi na schudnięcie. Wciąż z nim walczę, jestem nadal jego niewolnikiem. Coraz bardziej pragnę znów być szczupłą, tak jak kiedyś. Żeby nie wstydzić się ubrać spódniczkę, dopasowaną bluzkę z krótkim rękawem, wyjść na plażę. Przeglądam zdjęcia szczupłych dziewczyn z pięknymi płaskimi brzuchami, chudymi nóżkami, które też kiedyś miałam. Tęsknię za moim dawnym ciałem.
Ostatnio jestem w coraz gorszym stanie. Często płaczę, czuję się jak nikomu nie potrzebny wieloryb. Zdarza mi się schować w łazience, usiąść na podłodze i płakać. Płakać, płakać, mówić sobie, jak bardzo beznadziejna jestem. Wtedy przychodzą do mnie myśli, które mnie przerażają. Bo przecież jak zasnę i się nie obudzę, to będę miała święty spokój. Skończy się moja odwieczna walka o dobre samopoczucie, o ładne ciało, o radość i o to wszystko, czego tak bardzo mi brakuje. Jestem jednak pewna, że nawet zrobienie sobie takiej krzywdy by mi nie wyszło i byłoby jeszcze gorzej.
Często żałuję, że w ogóle podjęłam się leczenia. Po tym wszystkim, co przeszłam przez ostatni rok, patrząc na to, jak się czuję i wyglądam w tej chwili... Chyba nie było warto. Nie, absolutnie nie było warto.

środa, 7 maja 2014

Maturalny maraton

Tak właśnie wyszło, że w poniedziałek zaczęłam swój maraton. Nie biegnę przez pół dnia (podziwiam maratończyków, naprawdę, wyrazy szacunku), ani też nie siedzę w fotelu i nie oglądam filmów (chociaż ich lista z etykietką do obejrzenia jest bardzo długa).
Matury, egzaminy dojrzałości. To jest mój maraton, dwutygodniowy.

Ostatnie sto dni minęło w zastraszająco szybkim tempie. Było nerwowo, zdarzało mi się płakać, załamywałam ręce, nie chciało mi się wychodzić z łóżka, a na samą myśl o maturach, czułam ścisk w klatce piersiowej i gardle. Przez myśl przebiegło mi nawet, niejednokrotnie, aby w tym roku do nich nie podchodzić. Ale stało się. Złożyłam deklarację, wybrałam przedmioty, temat prezentacji i właśnie to realizuję.
Wrażenia? Myślałam, że będę stresować się bardziej, że będę czuć ten charakterystyczny ból w brzuchu. Nic z tych rzeczy. Bardziej stresowałam się, jak miałam ostatnio zagrać przed ludźmi na skrzypcach, serio. Podeszłam do tego bardzo na luzie. Matura? Pff. Stres? Pff. Chyba samej nie do końca łatwo w to uwierzyć, że to już. Że skończyłam liceum (a też już miałam myśli, by po osiemnastych urodzinach rzucić szkołę), że podchodzę do matury, że za chwilę zacznę studia a po drodze pójdę do pracy. To takie nierealne.

Jeszcze rok temu byłam w naprawdę złym stanie, ważyłam 40kg i spędzałam długie miesiące w szpitalu. Jeszcze parę miesięcy temu miałam naprawdę czarne myśli, przechodziłam okresy stanów depresyjnych i też nie było dobrze. Teraz podniosłam się, stanęłam na nogi, tyle o ile podreperowałam swoje ciało, organizm. Tyle rzeczy w ostatnim czasie się zmieniło. Tak bardzo różnię się ja ode mnie sprzed roku, dwóch, trzech czy pięciu.






Najbliższy tydzień będzie bardzo pracowity, intensywny. Przygotowuję się do matury z biologii, chemii i egzaminu ustnego z polskiego. W przyszły piątek zakończę maraton maturalny, odetchnę z ulgą, ale tylko troszkę, bo jeszcze do końca czerwca nie będę znała wyników. Ale mam dobre przeczucia. Jakoś dam radę. Tak jak jakoś dałam radę przez ostatni rok.
W międzyczasie szukam sobie pracy, chodzę na rozmowy kwalifikacyjne, a na kieszonkowe zarabiam grając na skrzypcach na cmentarzu. Taka przedsiębiorcza jestem :)




niedziela, 23 marca 2014

Chciałabym być mamą

Ostatnio coraz częściej i intensywniej rozmyślam na temat swojej przyszłości. Jakie studia skończę, gdzie będę pracować, gdzie mieszkać, jak chciałabym, żeby to mieszkanie wyglądało itd. Wiem, jakbym chciała, żeby moje życie wyglądało. Satysfakcjonująca praca, przyjaciele, kochający partner. I dziecko. Chciałabym być mamą.
Dziewczyno, masz dopiero osiemnaście lat, skończ najpierw liceum, zdaj maturę, idź na studia, a nie o dziecku myślisz - moglibyście powiedzieć. Tak wiem. Ale wizja takiego życia, pełnego miłości, radości, spełnienia, daje mi choć trochę motywacji do tego, by się teraz nie poddać.
Chciałabym być mamą, bo uwielbiam dzieci, tych małych ludzi, takich niewinnych, czystych, prawdziwych. Ich małe stópki i wielkie oczy. Nieporadne ruchy, ciekawość. Radość życia. Beztrosk. Na ich widok rozczulam się, ściska mnie gdzieś w dołku i uśmiecham się od ucha do ucha.


Chciałabym dać mojemu dziecku wszystko, czego będzie potrzebowało. Dać szczęśliwe, udane dzieciństwo. Radosne, pełnego doświadczeń, wrażeń. Żeby mogło później z pełnym przekonaniem uznać, że chciałoby na powrót stać się dzieckiem, bo wtedy było wspaniale. Chciałabym mu dać dom, gdzie będzie czuć się bezpiecznie, gdzie będzie chciało wracać. Dać kochającą się rodzinę, na którą można zawsze liczyć, która nigdy nie opuści, nie zawiedzie, nie uderzy, nie zrobi awantury.


 Nie wiem, czy kiedykolwiek to moje "chciałabym" będzie miało szansę się spełnić.  Nie wiem czy moje ciało pozwoli mi mieć dziecko. Jeśli nie, to z pewnością zdecydowałabym się na adopcję, ale to nie takie łatwe, niestety. Nie wiem, czy będę miała z kim założyć tę rodzinę. Nie wiem, co przyniesie przyszłość. Ale wiem, że to są moje marzenia. 
Jak na razie mam w maju maturę, która cholernie mnie stresuje, załamuje, przeraża i przygnębia. No i mam super kota, którego kocham nad życie (mimo zniszczonego tableta, którego raczył zrzucić na podłogę, pozaciąganych nitek w ubraniach i oczywiście tysiąca blizn na dłoniach) :)







niedziela, 2 lutego 2014

Systematyczność to nie moja domena.

Tytuł mówi wszystko.
Miałam sobie radośnie pisać bloga, ale odkąd posiadam router wi-fi i tableta, mój komputer stoi niemal nieużywany. Plus odkąd miałam w pokoju wymieniane okna, paradoksalnie rzadko w nim przebywam (zwyczajnie nie chce mi się go doprowadzić do stanu używalności).
Wiele razy myślałam sobie "o, napiszę o tym na blogu", ale kończyło się tylko na tym, że ta myśl się pojawiała, najczęściej w najmniej odpowiednim momencie, np. jak wychodziłam z domu. Potem to gdzieś umykało, zostawało spychane na bok do puli pod tytułem kiedyś to zrobię.
Wrócę do blogowania, bardziej regularnego niż w tym momencie.  Kiedyś. Musi się trochę poukładać moje życie. Ze szkołą, z moją głową, z moim ciałem.
Sama muszę je poukładać. Potrzebuję jeszcze trochę czasu. 

Zima przyszła, za chwilę sobie pójdzie i super, cieszę się bardzo. Ok, rozczula mnie biały krajobraz skąpany w słońcu, ale come on, ile mamy takich dni?