Bądźmy, cholera, ludźmi.
Te biedactwa nie mówią, są relatywnie bezbronne. W naszym świecie może się zdać najczęściej tylko na siebie, ewentualnie czasem znajdą sobie jakiegoś współtowarzysza w niedoli. Ale co to za życie?
Niegdyś kochany, tulony, karmiony. Było mu ciepło, przyjemnie. Czuł się bezpiecznie, dobrze. Dopóki był mały i słodki, wszyscy byli zauroczeni. Potem czar pryska. Zwierzak już im się nie podoba, już im się znudził, już go nie chcą. Czworonóg kończy na ulicy, przystanku, w lesie.
Biedny, przemarznięty, wygłodzony. Zawiedziony, rozczarowany, smutny, zrozpaczony i stęskniony. Tuła się po okolicy, żywi się padliną albo śmieciami.
Dlaczego tak się stało? Czy coś złego zrobiłem? Czy cos nabroiłem? No dobrze, może czasem drapnąłem, może czasem skubnąłem coś ze stołu... Ale zasłużyłem sobie na to? Kochałem Was. Mruczałem Wam do ucha, łasiłem się i przychodziłem bezinteresownie położyć się Wam na kolanach.
Brakuje mi słów na to, co dzieje się wokół. Na tych nieodpowiedzialnych, okrutnych ludzi.
Zanim zdecydujemy się na adopcję, zastanówmy się trylion razy, czy aby na pewno jesteśmy na to gotowi. Na wieloletnią opiekę, zaangażowanie, a przede wszystkim MIŁOŚĆ.
Taki mały szkrab przypałętał się na podwórko, do mojego taty. On nie może go przygarnąć, ja również nie, bo moje czarne, czteronogie, samolubne życie go nie zaakceptuje. Szukamy mu domu, zbliża się zima. Nie wiadomo, czy sobie poradzi. W moim cudownym mieście jest jedno schronisko, gdzie nie przyjmują kolejnych zwierząt, TOZ przygarnia tylko chore. Jest mi ogromnie przykro. Szczególnie, że Ignaś jest naprawdę słodki, garnie do ludzi, tuli się i łasi. Pokochałam go od pierwszego wejrzenia, ale niestety nie mogę się nim zaopiekować, choć bardzo poważnie to rozważam.
Pomyślcie, czy może marzyliście kiedyś o jakimś maleństwie kręcącym się pod nogami. O czworonogu, którego można pogłaskać, pogadać do niego, przytulić się. Jeśli jesteście w pełni gotowi na to, by się tego podjąć, GO AHEAD! Jest wiele kotów, psów i innych pupilów, które czekają na swojego właściciela, przyjaciela, opiekuna.
Być może nieco chaotycznie, nielogicznie, mało sensownie. Ale od jakiegoś czasu to mnie trapi. Myślmy, ludzie, myślmy. One mają takie samo prawo do godnego życia, jak my.
O, przy okazji. Tu możecie podpisać petycję przeciwko Wiwisekcji, czyli eksperymentom na zwierzętach: STOP VIVISECTION
Ja juz mam za dużo zwierzaków i nie mogę obciążać rodzicow kolejnymi maluchami. A moze jednak przyjmiesz go do siebie? Z racji przywiązania hm?:))
OdpowiedzUsuńja mam 4 futerka, w tym małe , 3 duże fukają i fukają ,ale powoli się przyzwyczajają
OdpowiedzUsuńSchroniska są rożne , w naszym kotom gorzej niż na wolności , moja Siostrzenica próbuje to zmienić
Kocham zwierzęta i jeśli tylko widzę, jak jakieś biedactwa tułają się po okolicy już długi czas staram się je chociaż dokarmić. Koty często znajdują schronienie w mojej piwnicy, dokarmiam je karmą mojego kota i daję mleko. Najchętniej bym wszystkie takie zwierzaki przygarnęła, ach, ale nie mogę...
OdpowiedzUsuńCo za cudowny, przeuroczy kotek...Ech, to straszne, jak ludzie czasami traktują bezbronne zwierzęta...nigdy nie będę w stanie pojąć tego, jak można być do takich okrucieństw zdolnym.
OdpowiedzUsuń